کلاس گیتار

انواع گیتار 

زیرشاخه‌های گیتار آکوستیک شامل گیتار کلاسیک، گیتار فلامنکو و گیتارهای سیم فلزی (steel-string) می‌شود. خود زیرشاخه‌ی آخر، گیتارهای flat-topped یا فولک گیتار، گیتارهای ۱۲ سیم و گیتارهای arched-top را در بر می‌گیرد. به‌علاوه، می‌توان گیتارهای بدون پیکاپ که ارائه‌کننده‌ی دانگ‌های متفاوت هستند (مثل گیتارهای بیس آکوستیک) را نیز در زمره‌ی گیتارهای آکوستیک دانست.

گیتارهای کلاسیک یا گیتارهای اسپانیش، معمولاً دارای سیم‌های نایلونی هستند. این نوع گیتار با انگشت و بدون مضراب و در حالت نشسته نواخته می‌شود. با این نوع گیتار، انواع موسیقی نواخته می‌شود؛ ولی اصلی‌ترین سبکی که با این گیتار نواخته می‌شود، سبک کلاسیک است. دسته‌ی پهن این ساز، باعث فاصله بیشتر بین سیم‌ها می‌شود و به نوازنده اجازه می‌دهد، بدون این‌که سیم‌های نزدیک به هم برای او ایجاد زحمت کنند، آکوردها و قطعاتی که در آن آکورد و ملودی به‌صورت هم‌زمان اجرا می‌شود را راحت‌تر اجرا کند. ساختار گیتارهای فلامنکو شباهت‌هایی با گیتار کلاسیک دارد، ولی معمولاً گیتار فلامنکو صدایی پرکاسیوتر دارد. در پرتغال، گیتارهای مشابه گیتار کلاسیک با سیم فلزی برای اجرای موسیقی فادو (Fado) به‌کار می‌رود که به آنها Viola گفته می‌شود. در برزیل، مشابه این ساز با هفت سیم توسط نوازندگان شورو (Choro) نواخته می‌شود؛ این ساز، به دلیل برخورداری از یک سیم بیس اضافی، بازه‌ی وسیع‌تری از فرکانس‌های بم را پوشش می‌دهد

گیتارهای فلت-تاپ (Flat-top) یا سیم فلزی (Steel-String) با گیتارهای کلاسیک شباهت‌هایی دارند؛ اما با وجود اینکه این دسته از گیتارها سایزهای متفاوتی دارند، به‌وضوح از گیتار کلاسیک بزرگ‌تر هستند. این نوع گیتار، دسته باریک‌تری از گیتار کلاسیک دارد، دسته دارای تراس راد است و ساختار کلی آن به‌مراتب قوی‌تر از گیتار کلاسیک است. بریسینگ X (تقویت‌کننده‌های X شکل صفحه‌ی رویی و زیرین) که مختص گیتار سیم فلزی است، در دهه‌ی ۴۰ میلادی توسط گیتارساز آلمانی-آمریکایی معروف، کریستین فردریک مارتین شکل گرفت. سیم‌های فلزی، صدای تیزتر و روشن‌تر و آن‌طور که برخی نوازندگان می‌گویند، صدایی بلندتر و رساتر تولید می‌کنند. گیتار آکوستیک، در بسیاری از سبک‌ها به کار گرفته می‌شود؛ از جمله فولک، کانتری، بلوگرس، پاپ، جز و بلوز. انواع گوناگون گیتارهای فلت تاپ، در سایزهای مختلف، از سایز مشابه گیتار کلاسیک، معروف به OO گرفته تا Parlor و سایزهای بزرگ‌تر، یعنی دردنات (Dreadnought) و جامبو (Jumbo) ساخته می‌شوند. کمپانی Ovation، مدل مدرنی را می‌سازد که در ساخت پشت قوس‌دار و اطراف آن، از مواد مصنوعی استفاده می‌شود.

گیتارهای Archtop، گیتارهای سیم فلزی هستند که در ساختار آنها، صفحه‌ی رویی و صفحه پشتی بدنه دارای قوسی محدب است. ابداع این ساختار شبه ویولن، به اورویل گیبسون و لوید لور از کمپانی گیبسون منتسب است. این طراحی، دارای شیارهای f شکل ویولنی به‌جای حفره صدا است که امروزه تقریباً روی تمامی گیتارهای archtop به چشم می‌خورد. گیتارهای archtop، همگی دارای بدنه‌ی توخالی عمیق و بزرگ با فرمی شبیه ماندولین یا خانواده ویولن‌ها هستند. امروزه اکثر این گیتارها، به پیکاپ‌های مغناطیسی مجهز هستند و به همین علت، این سازها هم آکوستیک و هم الکتریک هستند. گیتارهای Archtop، خیلی زود توسط نوازندگان جز و کانتری به‌کار گرفته شدند و تا به امروز، همچنان مورد علاقه و استفاده‌ی نوازندگان جز باقی مانده‌اند.

گیتارهای رزنیتور (Resonator) سه نوع اصلی دارند که هر سه، توسط جان دوپیرا (John Dopyera)، مخترع اسلواک ـ آمریکایی، برای کمپانی‌های National و Dobro ابداع شدند. این گیتارها ظاهراً خیلی شبیه به گیتارهای Flat-top هستند، اما بدنه‌ی آنها از برنج، نیکل-نقره یا فولاد و در برخی مدل‌ها، از ترکیب این موارد با چوب ساخته می‌شود. صدای گیتارهای Resonator، توسط یک یا سه دیافراگم آلومینیومی که در وسط صفحه‌ی رویی قرار دارد، تقویت و تولید می‌شود. تولید صدا در این نوع گیتارها، بسیار شبیه به تولید صدا توسط بلندگوها است. هدف اصلی از ساخت آنها، تولید صدایی بسیار بلندتر بود؛ که البته با حضور آمپلیفایرهای گیتار، این هدف کنار زده شد. ولی گیتارهای رزنیتور، به خاطر صدای خاصشان، جذابیت خود را حفظ کردند و حتی امروز نیز توسط گیتاریست‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند. همان‌طور که گفته شد، این دسته از سازها ممکن است یک یا سه دیافراگم آلومینیومی داشته باشند.